Bu mermer heykel, bir kayaya yaslanarak yere doğru çökmüş bir figürü betimliyor. Figür, dinlenme veya pes etme gibi bir duruş sergilerken, yüzü ve bedeni kayaya yaslanmış durumda. Mermerin doğal dokusu ve figürün bedeninin şekli, doğayla bütünleşen, içsel bir huzur veya teslimiyet anını çağrıştırıyor. Figürün sarmalanmış pozisyonu, insanın zor anlarında kendini doğaya, içsel dünyasına veya bir tür ruhsal dinlenmeye bırakmasını simgeliyor.
Heykelin yalın ve doğal hatları, insanın doğayla olan bütünlüğünü ve hayatın döngüsünü ifade eden zamansız bir anlam taşıyor. Modern dünyada bireyin karmaşa ve yorgunluk içinde kendini huzura veya yalnızlığa bırakma ihtiyacı, bu eserde derin bir biçimde hissettiriliyor. Figürün kayaya yaslanması, sanki bir sığınak bulma veya içsel bir destek arayışı içinde olduğunu hissettiriyor.
Bu heykel için “Sükûnetin/Doğanın Kucağında” başlığı altında da düşünülebilir. Bu başlık, figürün kayaya yaslanarak bulduğu huzuru ve doğanın insan ruhuna sağladığı sükûneti anlatımını temsil edebilir.